Το blog "οι εκπαιδευτικοί μιλούν..." απευθύνεται σε ανθρώπους που εμπλέκονται με τη διδασκαλία, ανεξαρτήτως βαθμίδας ή γνωστικού αντικειμένου. Στη συζήτηση μπορούν φυσικά να συμμετέχουν και άλλες "φωνές" (μαθητές, γονιοί κ.α.), καταθέτοντας είτε post, είτε σχόλιο.

Όποιος λοιπόν επιθυμεί, μπορεί να επιχειρήσει να απαντήσει, καταθέτοντας την άποψή του
[για να αποκτήσετε δικαίωμα δημοσίευσης, αρκεί ένα mail στο gepsimos (papaki) yahoo.gr ]

Μπορείτε να συμμετέχετε στη συζήτηση είτε γράφοντας ένα post-απάντηση σε κάποιο από τα προϋπάρχοντα ερωτήματα (πχ. "γιατί διδάσκω;" ή "θυμάμαι μια φορά στην ταξη..."), είτε προτείνοντας ένα νέο θέμα...

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007

Τι σας τη σπάει στο σχολείο σας;

Θα τα αναφέρω συνοπτικά.

Το κτήριο: παλιό και βρώμικο.

Οι φωνές των παιδιών: γυμνάσιο γαρ.

Η μεγάλη ηλικία των συναδέλφων: Πολλοί είναι αξιόλογοι αλλά αυτό δεν φαίνεται πουθενά. Ή φροντίζουν να το κρύβουν ;)

Ο διευθυντής: το μεγαλύτερο πρόβλημα του σχολείου. Το ψάρι βρωμάει κλπ. Το χειρότερο είδος διευθυντή είναι αυτό που διοικεί με το περίφημο «τελευταίο συρτάρι».

Ο μεγάλος αριθμός μαθητών και καθηγητών που ζουν στοιβαγμένοι σε ένα στάβλο. Πραγματική ασφυξία στις αίθουσες, στο προαύλιο, στους διαδρόμους, στα γραφεία.

Οι τραμπούκοι του σχολείου: Αυτοί που δέρνουν τους άλλους μαθητές και τρομοκρατούν τους καθηγητές. Είναι οι πραγματικοί αρχηγοί του σχολείου.

Για όλα αυτά, το σχολείο έχει κακή φήμη στην τοπική κοινωνία. Μάλλον θεωρείται το χειρότερο στην περιοχή.

Φαντάζομαι ότι δεν έχετε απορία για το επίπεδο των σπουδών που παρέχονται στους μαθητές.

2 σχόλια:

anna είπε...

Στέλνοντας ένα γράμμα με το περιστέρι της τόλμης
Παραλήπτες: οι απανταχού άνθρωποι, αλλιώς οι απανταχού ψυχές, ή πιο απλά, όλοι οι ζώντες που ξέρουν ανάγνωση και γραφή και καμιά φορά ανοίγουν τις φυλλάδες του τόπου μας …..
Θέμα: Πλάθοντας ανθρώπους, αλλιώς πως μεγαλώνω τα παιδιά του αύριο, σαν γονιός, σαν δάσκαλος, αλλιώς… τέλος πάντων διατυπώστε το όπως νομίζετε ο καθένας με τα δικά του λόγια, μιας και οι σταθερές στην εποχή μας ανύπαρχτες.
Ας θέσω τον προβληματισμό μου με μια προσωπική μαρτυρία:
Είμαι γονιός και μεγαλώνω παιδιά που είναι πια στην εφηβεία. Γυμνασιόπαιδα, λυκειόπαιδα.
Προχθές που σχόλασαν από το μάθημα έρχεται η κόρη μου στο σπίτι φορτωμένη σκασμένη με συναισθήματα θυμού, παράπονου αδικίας. « μάνα θα σκάσω μου λέει δεν μπορώ άλλο το σχολείο, οι καθηγητές απαράδεχτοι, θα με κάνουν να τα σπάσω όλα….» άκουσα πολλά τέτοια. Μέχρι πριν κάτσω να γράψω την επιστολή που έχετε στα χέρια σας απαντούσα: «παιδί μου έτσι είναι η ζωή θα βρεις ανθρώπους και ανθρώπους, εσύ να προσπαθείς να διαλέγεις όσους σου κάνουν νόημα, εσύ να αλλάζεις, οι άλλοι είναι εκεί, να είσαι φρόνιμη να σέβεσαι και μπλα-μπλα-μπλα.
Προχθές όμως κάθισα και την άκουσα. Άνοιξα και άλλα αυτιά , ταξίδεψα στη δική μου εφηβεία, μπήκα στη θέση της και πόνεσα μαζί της και θύμωσα και έκλαψα. Κι ύστερα ήρθα πάλι στη θέση του γονιού, πήρα λίγο χρόνο για να της μιλήσω, έψαξα να βρω λόγια πρώτα να την παρηγορήσω κι ύστερα να την ορμηνέψω.
Λύση πρώτη. Το πιο εύκολο ήταν να πάω στο σχολείο και να ζητήσω το λόγω εγώ σα γονιός να τσακωθώ προφανώς με τους καθηγητές, να ζητήσω το δίκιο του παιδιού μου. Δεν το έκανα όμως και δεν είμαι γονιός που έτσι πράττει.
Λύση δεύτερη. Να ζητήσω σε κείνη να κάνει την αρχή, να μιλήσει για το πρόβλημα της σε έναν καθηγητή που νομίζει ότι θα καταλάβει. Να δούμε τι θα βγει, κι ύστερα βλέπουμε.
Αυτό έκανα λοιπόν και εδώ είμαι σήμερα και περιμένω.
Το πρόβλημα.
Και αποφάσισα να εκφράσω το πρόβλημα Σχολείο- Εκπαίδευση- Εκπαιδευτικός, που καίει όλους τους γονείς γράφοντας την επιστολή που ίσως τώρα να διαβάζετε.
Ποιος μεγαλώνει τα παιδιά μας, με τι αξίες, τι τους μαθαίνει, πως τα μεταχειρίζεται…………
Όχι δεν είναι ένα κατηγορώ στους διδάσκοντες της χώρας, ούτε και προσπάθεια να βρω τον φταίχτη. Είναι μια κραυγή αγανάκτησης, είναι ένα σκάσιμο τεράστιο που κάπου θέλει να διοχετευτεί, είναι μια αγωνία, είναι μια φωνή που θέλει να ακουστεί για να βρεθεί μια απάντηση δυο τρεις, τέσσερις…
Δεν υπάρχει σεβασμός λέει, δεν υπάρχει ενδιαφέρον, τα παιδιά δεν ακούν, τα παιδιά εκείνο τα παιδιά το άλλο…
Ερώτημα: που θα μάθει το παιδί να σέβεται, να ακούει, να εμπιστεύεται , να εκφράζεται, να ονειρεύεται, να αγαπάει…. Που θα μάθει το παιδί μας να ζει;
Και ο δάσκαλος ποιος, όταν πολλές φορές, το λειτούργημα γίνεται αγγαρεία, ρουτίνα, όταν εκτοξεύονται όλα τα ανθρώπινα, τα νεύρα, οι δυστυχίες, τα προβλήματα σε αθώα κεφάλια; Που τα οδηγούμε, ποιο δρόμο τους δείχνουμε, τι σχολείο είναι αυτό τέλος πάντων, τι παιδεία;
Η παιδεία της βωμολοχίας, της αποβολής, της παπαγαλίας…
Μια απάντηση ζητάω μια θέση μια γνώμη.
Τι είπατε, σχολεία με ανθρώπινο πρόσωπο, εκσυγχρονισμός, υποσχέσεις λόγια, θα….
Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμένω τίποτε, κανέναν. Η αλήθεια είναι ότι το κόστος εγώ και πάλι θα πληρώσω.
Όμως μην περιμένετε από τα παιδιά , μας δίνουν ότι τους δίνουμε, είναι ο καθρέφτης ο δικός μας. Καιρός να κοιταχτούμε, καιρός να δούμε την ασχήμια.
Κλείνοντας θυμάμαι: «όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει…»
Σεφέρης , καλοκαίρι του 1936. και είμαστε ήδη στο 2007 …

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ και επαυξάνω!!! Για αυτό αποφάσισα να εργαστώ με ενηλίκους, σε καινούργιο σχολείο , με ευέλικτο διευθυντή , κάποιους ενδιαφέροντες συανδέλφους και άνεση στο πρόγραμμα.
Βέβαια όλα αυτά που γράφεις τα έζησα για πολλά χρόνια σε όλο τους το μεγαλείο!!!
Τώρα μάλλον είμαι πιο τυχερή!!!