Το ‘λεγε ένας γέρος μαθηματικός που είχα, όταν ήθελε να μας στριμώξει. Στρίμωγμα που συνεχίζεται, με καταιγισμό μες την τάξη (τους έμαθαν βλέπεις και το μπραιηνστόρμιν), κι είναι σίγουροι ότι «η επιστήμη» και μάλιστα η «θετική» έχει απαντήσεις για όλα. (Ποιος τους το ‘πε; Οι δάσκαλοι;)
«Γιατί έχουμε δυο μάτια, δυο αυτιά, δυο ρουθούνια, αλλά ένα στόμα;»
«Γιατί δυο πνευμόνια αλλά μια καρδιά;» (στούμπωσε η μία, να δουλεύει η άλλη), «τα σκουλήκια γιατί έχουν πολλές;»
«Γιατί δύο εσωτερικά γεννητικά όργανα (ωοθήκες – όρχεις), αλλά ένα εξωτερικό;» (α! εκεί ήθελες να καταλήξεις σκασμένο).
Πώς να απαντήσεις με όπλο μια περιγραφική επιστήμη; «Να σου πω το "πώς" (κι αυτό όταν το ξέρω) και να αφήσουμε το "γιατί" για τις επόμενες γενιές; Συμβιβάζεσαι;» Όχι, το σκασμένο επιμένει. «Γιατί έχουμε έναν ήλιο, κι όχι δύο, καλύτερα δε θα ‘ταν; Δε θα νύχτωνε ποτέ, δε θα καίγαμε ξύλα και πετρέλαιο, και θα γλιτώναμε το φαινόμενο του θερμοκηπίου.»
Το «γιατί» ως αιτία και το «γιατί» ως σκοπός. Άλλες φορές πάνε μαζί, άλλες πάλι καμιά σχέση. Στο θέμα μας η "αιτία" δε νοιάζεται για το "σκοπό". Σκασίλα της για το αποτέλεσμά της. Τα πράγματα είναι όπως είναι, έχουν αιτία αλλά όχι σκοπό, τα πράγματα χωρίς “λόγο” (ουπς είπα την κακιά λέξη), σκέτο λόττο. Κι αν ο σκοπός μπει από την πίσω πόρτα δεν είναι σκοπός, ψευτοσκοπός (σκοπός εκ των υστέρων γίνεται; δε γίνεται), μη δίνετε σημασία, δεν ανήκει στα πράγματα ο σκοπός τους. (Πολλή θεολογία έπεσε και βάρυνε η συζήτηση).
«Μα κύριε, ...»
«Μαμάκια, δεν έχει μα ...»
«Ε! πέστε μας τότε πόσα χρωμοσώματα είχε ο Αδάμ αφού δεν είχε γονείς;»
«Και ο Χριστός που είχε μόνο μάνα;» (η θεολογία που λέγαμε)
«Δεν είχαμε ανακαλύψει ακόμα τον καρυότυπο, παιδί μου.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου